Alleen op de wereld, of nouja, australie

Heeee iedereen,

Nou, het is zover hoor, Anke heeft me in de steek gelaten. Twee weken geleden, op maandag 4 maart is Anke naar het koude Nederland gevlogen na een laatste weekend samen in Sydney te hebben doorgebracht. Dat op zich was nog een heel avontuur aangezien we arriveerden tijdens het Mardi Grass festival dat het hele weekend zou duren (de op 1 na grootste Gay Parade ter wereld) waardoor alle hostels vol zaten. Gelukkig konden we terecht bij wat vrienden die we in onze eerste maand Sydney hadden ontmoet die en inmiddels beschikten over een eigen appartement. In ruil voor onderdak hadden we appeltaart achtergelaten (wat een goede daad van ons) maar dat werd weer niet gewaardeerd omdat ze een heel zakje kaneel ietwat aan de overdreven kant vonden (we hadden daarna toch geen kaneel meer nodig en weggooien is zonde is mijn persoonlijke theorie, en je kan nooit genoeg kaneel hebben!). Zelf waren we ervan overtuigd (en zijn we nog steeds eigenlijk) dat hij perfect gelukt was, zeker gezien het feit dat ik geen recept had en dus uit mijn hoofd bepaalde hoeveelheden bloem en suiker door elkaar gooide, en al helemaal omdat we daarnaast ook niet over een weegschaal beschikten om de bepaalde hoeveelheden af te wegen. Maar goed, naast de appeltaart en Gay Parade kwam maandag ondertussen steeds dichterbij en stiekem vonden we dat geen van beiden een erg fijne gedachte. Anke zag tegen de vliegreis op en het idee mij te moeten missen (erg begrijpelijk) en voor mij was het de combinatie van Anke missen en voortaan alleen te zijn.. Tegen de tijd dat het maandagochtend was had ik mezelf wijsgemaakt nooit in mijn leven meer contact te kunnen maken met andere mensen en de rest van mijn tijd hier alleen te moeten uitzitten en toen Anke het busje instapte had ik wel echt even een zwaar moment. Ook omdat ik nul komma nul plannen had voor wat ik in mijn eentje ging uitvoeren, maar achteraf gezien maakte ik me weer zorgen om niets want in het hostel waar ik sliep kwam ik al gelijk in contact met een paar Engelse reizigers die nog gezellig bleken te zijn ook:) De dag erna samen naar het strand geweest (met Anke is ook alle regen vertrokken uit Australie) en die daaropvolgende dag heb ik ze als een soort tourguide op sleeptouw genomen naar de highlights van Sydney. Helaas pindakaas kwam er toen alweer een einde aan deze dolle boel, want om geld te besparen en wat minder in het toeristische gedeelte van Sydney te zitten, had ik besloten weer eens te gaan couchsurfen. Dit keer bleek het te gaan om een 21-jarige student die binnenkort zelf in Europa gaat reizen en daarom zoveel mogelijk contacten wilde hebben om zelf te kunnen couchsurfen. Om geld te besparen voor de reis, was hij weer thuis gaan wonen bij zijn ouders, en wat bleek: die hadden het allerchillste huis ooit. Heerlijk een eigen kamer, tweepersoonsbed, een eigen computer: hemels. De jongen zelf (Alex) bleek ook nog aardig te zijn -mooi meegenomen aangezien ze niet echt in de stad woonden maar zo'n anderhalf uur daarbuiten, en ik daardoor elke minuut in zijn aanwezigheid was- en we zijn gaan snorkelen, kayakken, hiken, fietsen en ga zo maar door, lekker actief. Daarnaast waren zijn ouders ook heel gastvrij en hadden zelf ook gereisd door Australie; en zo kwam het dat we aan de praat raakten over goedkope manieren van transport. Ik had in Brisbane wat mensen ontmoet die hadden gelift, met succes, en daardoor honderden dollars hadden bespaard plus een hoop interessante mensen hadden ontmoet en opperde dit als de ideale manier van reizen.

Of niet.

Geschokte stilte, wijdopengesperde ogen: 'Seriously? But.. that's dangerous!' waarop we met het gezin voor de tv gingen zitten en gezamenlijk de film 'Wolf Creek' gingen kijken. Voor degenen onder jullie die deze film niet gezien hebben, deze oscarwaardige film gaat over een stel reizigers in Australie die een camper hebben gekocht en zo van plek naar plek reizen door de outback en uiteindelijk (als je de afloop niet wilt weten, sla dit over en begin bij de volgende alinea) allemaal worden gemarteld en vermoord. Enig. Desondanks heb ik het enorm naar m'n zin gehad daar, en was het jammer om weer verder te gaan.

Inmiddels was het dinsdagavond en zou ik naar een nieuwe couchsurfer gaan (ik had de smaak helemaal te pakken). We hadden daarvoor de o-zo-bekende (voor Sydneygangers) wandeling gemaakt van Coogee naar Bondi waarbij je langs de kust vijf verschillende stranden ziet en ik was helemaal rozig van de overdosis zon (haha sorry anke:p) toen ik aankwam bij het nieuwe adres in Sydney. Inmiddels ben ik in zowat alle wijken daar geweest, maar hier nog niet: marrickville. Een studentenwijk, dichtbij Newtown waar veel Australiers (dus geen backpackers!) uitgaan en barretjes & winkels hebben. Ik werd opgehaald van het station door Tom en Delphine (een franse couchsurfer die ook bij Tom logeerde op dat moment) en zijn naar z'n huis gelopen. Daar woonden nog 3 andere huisgenoten, en met mezelf & Delphine meegerekend (wij sliepen in de woonkamer op een tweepersoonsmatras, volledig alle loopruimte in beslag nemend waardoor iedereen struikelend de keuken in en uit kwam 's ochtends) was het dus aardig vol. Wel heel gezellig!:) Allemaal hadden ze een baan, dus ik kon weer mijn eigen gang gaan en de stad in, en heb daar de rest van mijn reis een beetje vastgelegd. Op 26 april word ik vergezeld door Romy ( :):) ) die met me mee komt reizen langs de oostkust, het gedeelte dat Anke & ik hebben gemist. Tot die tijd zit ik in een health resort waar ik in ruil voor kost & inwoning allerlei klusjes moet doen.

Maaar, zo ver was het toen nog niet, eerst nog uitgeweest met Tom & Delphine, naar het zwembad geweest (vrij ernstig gezien de hoeveelheid stranden in Sydney) en geshopt (nee, geen leuke kleding: sportkleding, nodig voor in dat health retreat). Zaterdag 16 maart met mijn favoriete vorm van transport, een 13 uur lange busreis (toch maar niet gaan liften na die film), naar Byron Bay gegaan en daar werd ik opgehaald door Sandra die me naar het health retreat bracht en daar ben ik dus nu. De komende vier weken zal ik helpen en de vijfde week mag ik zelf meedoen met het programma. Mensen komen hier om actiever te worden en alle gifstoffen die ze in hun lichaam hebben kwijt te raken. Vandaar dat het eten allemaal alcohol-, suiker-, cafeine-, tarwe- en melkvrij is. Wat eten we dan wel? Dat vroeg ik me tenminste af toen ik dat hoorde, maar ze hebben speciale rijstmelk, glutenvrije muesli, veel groenten en fruit, vlees, vis, en aardappels. Klinkt misschien als afzien, maar niets is minder waar want het is echt goddelijk. Geen idee hoe de kok hier het voor elkaar krijgt, maar elke maaltijd is weer lekkerder dan de vorige (mede mogelijk gemaakt door allerlei sausjes waarvan ik van de meesten nog steeds niet weet wat het is). Verder is mijn baan hier niet echt zwaar te noemen. Ik moet af en toe helpen met dingen klaarzetten, opruimen, regelmatig afwassen in de keuken en de gasten 's ochtends wekken (om 6 uur... diepe zucht) maar los daarvan mag ik in principe meedoen met het programma als ik wil. Dat houdt in dat ik gister de fitness sessie heb gevolgd en je wil echt niet weten hoeveel pijn ik momenteel heb in mijn benen. Elke keer dat ik wil ga zitten ga ik door een kleine hel en sommige gasten hier hebben nergens last van (ze zijn gemiddeld zo'n 50 jaar oud) wat me een enorm goed gevoel geeft over mezelf (not). In elk geval ben ik extreem fit als ik hier vertrek over een maand, want omdat ik naast mijn werk weinig te doen heb, volg het programma ook meestal, inclusief de 6,5 kilometer lange ochtendwandeling, de activiteiten en stretchclasses (waar ik ook een van de minst lenige deelnemers ben, het is weer goed te merken dat ik zo'n 30 jaar jonger ben dan de meesten).

In elk geval, morgen (woensdag) is mijn vrije dag en ik heb geen idee wat ik ga doen. Ze hebben hier fietsen (yeeeey!) dus ik ben van plan het dorp hier eens te gaan verkennen en kijken of er ergens wat leven in de brouwerij is!

Het is op dit moment kwart over 8 en geloof het of niet, maar ik ben kapot dus ik ga mijn bed in zo -die overigens in een superdeluxe kamer staat met eigen tv en badkamer- en laat jullie snel weer weten hoe het er hier aan toe gaat. Het alleen reizen vergaat me tot nu toe dus prima & ik denk ook dat het allemaal wel goed zal komen:) Hopelijk hebben jullie in Nederland binnenkort ook weer een beetje warmer weer, want het moet natuurlijk wel boven de 20 graden zijn als ik weer terugkom (over minder dan 2 maanden al!) anders krijg ik nog last van ontwenningsverschijnselen.

Heeel veel liefs,
Fuuk