Selamat Sore!

Selamat Sore!

Het is oktober en nog steeds dertig graden! Love it. De meeste van mijn klasgenoten vinden dat frisjes en dragen truien, liefst met daar overheen nog een jas maar hoewel ik nog niet op dat niveau zit, ben ik na acht weken al wel dusdanig geacclimatiseerd dat ik niet meer zwetend in college aankom als ik tien minuten over de campus heb gelopen :)

Ik zal een poging wagen mijn verhalen samenhangend te vertellen, maar ik ben de weg een beetje kwijt (vanochtend overigens letterlijk (vandaar ook deze woordkeus, ik moet mijn frustratie even kwijt): Een week of drie/vier geleden heb ik een vrouw ontmoet die nu al 25 jaar geleden Frankrijk heeft verruild voor Bandung om hier yoghurt te maken. Niet een product waar onder de locals veel vraag naar is, maar alle westerlingen zoeken de supermarkten af om een variant te vinden die zowel eetbaar is als voor minder dan 50% uit suiker bestaat om zo nu en dan de drie keer per dag rijst af te wisselen met yoghurt (en ja dan nog steeds twee keer rijst). Zij maakt zulke yoghurt en ook al heb ik inmiddels een supermarkt gevonden met hetzelfde product, dacht ik dat het wel leuk was om het bij haar te bestellen. Het kan worden langsgebracht maar ik dacht, joh, ik haal het wel eventjes op. Nou dat heb ik geweten, ik heb mezelf anderhalf uur bezig gehouden met het vinden van een plaats die zo’n vijf kilometer verderop ligt en het uiteindelijk gevonden (ik was alweer naar huis aan het rijden maar besloten toch door te zetten met deze moeilijke quest)(ik wist niet goed hoe ik zou moeten verwoorden dat ze de pot op kon met haar onvindbare adres en dat ik te gefrustreerd was om nog verder te zoeken) door van elke kruising een foto te maken zodat zij kon vertellen of ik links, rechts of rechtdoor moest. Op zich een waterdicht plan maar zo blijkt ben ik niet de enige die links en rechts door elkaar haalt. Er was een splitsing waarbij ze mee een soort afrond in heeft gestuurd, onverharde weg met gaten en ellende maar de lokale bevolking heeft zich in elk geval vermaakt met mijn poging daar om te draaien en weer weg te komen. Maar goed. Ik heb nu yoghurt) dus het worden de hoogte- en dieptepunten uit de afgelopen weken.

Laten we het vrolijk beginnen: een tijdje geleden was het offerfeest. Een week van te voren zie je overal in de stad geitjes staan. Super schattig, maar helaas zijn hun dagen vanaf dat moment geteld want ze worden verkocht aan mensen die ze vervolgens zelf slachten. Het vlees wordt gedeeltelijk geschonken aan de armere bevolking die zich zoiets niet kan veroorloven en gedeeltelijk bewaard voor eigen gebruik. Ik bevond me destijds in Kudus bij familie van een van de Nederlandse meisjes die hier ook een half jaar studeert. Haar ouders zijn naar Nederland verhuisd maar komen oorspronkelijk uit Indonesië waardoor zij hier nog een vrij grote hoeveelheid neven en nichtjes heeft rondlopen bij wie we welkom waren om deze nationale feestdag door te brengen. Het was vrij bizar om mee te maken. Naast geitjes worden er ook koeien geslacht en een koe zorgt voor best een grote hoeveelheid bloed en vlees en ingewanden en die mensen zijn er met vijftien man tegelijk in aan het hakken wat mij ook de nodige bloedspetters heeft opgeleverd, maar wel –ja wat is een gepaste term- cool om te zien (focus verschoof wel vrij gauw van koe hakken naar op de foto met de blanken; Aziaten en foto’s blijft vermakelijk. In het vliegtuig naar Hongkong was ik uit mijn raamstoel gekickt (gevalletje gebrek aan ruggengraat)(en het leek me minder gezellig om 11 uur naast iemand te zitten die net had gevraagd of ik daar weg wilde) en toen kwam ik terecht naast twee Chinezen die zeker een goeie 150 foto’s hebben gemaakt van het schermpje in de stoel die de wolken onder het vliegtuig laat zien).

Eenmaal in Kudus hebben we een weekend het lokale leven meegemaakt (tien uur met de bus enkele reis, net te ver om voor een dagje heen te gaan). Was erg leuk maar zoals te verwachten ook vrij sloom. Wat we in drie dagen hebben gezien en gedaan had met een niet al te ingewikkelde planning ook op een dag gekund, maar deze laid-back lifestyle kom je overal tegen en daar tegenover staat dat iedereen bij wie we geweest zijn zo enorm gastvrij was. Ze blijven je eten geven (we werden vrijdagochtend gewekt met een bord vol Indonesische lekkernijen (ze zijn hier fan van o.a. blubberige puddingachtige jelly) en omdat we een bergwandeling zouden gaan maken hadden we ons daar maar op uitgeleefd, om vervolgens op weg bij een restaurantje te stoppen voor second breakfast (eten afslaan zit er ook niet in, je kunt het wel proberen maar ze blijven nieuw voedsel brengen tot ze iets hebben gevonden waar je wel ja tegen zegt), we mochten blijven slapen en ze weigerden ons iets te laten betalen. Na ontbijt (licht misselijk) naar de bergen gereden om daar anderhalf uur bij te komen van deze tocht en daarna te lunchen (misselijkheid houdt aan), en toen, jawel, hebben we vijfhonderd meter gelopen naar het punt waar we heen wilden. Ik begin steeds beter te begrijpen waarom ik zoveel mensen inhaal met hardlopen. Ik ga weleens hardlopen op een soort atletiekbaan; niet de meest boeiende route maar ik vind het extreem motiverend omdat ik meestal (een van) de snelste ben en ik begreep niet waarom want ik vind rennen best leuk maar ik zet nou niet bepaald recordtijden neer maar die mensen hier zijn zo ontzettend traag. Ze lopen nergens heen, nemen altijd de bus of de motor en fietsen is ook al niet iets waar ze hun dagen mee vullen. Ze bewegen gewoon niet, dus ze zijn na tweehonderd meter wandelen bekaf. Ik zag laatst een van mijn klasgenootjes zwetend binnenkomen in een lokaal dus ik voelde me helemaal verbonden met deze oververhitting want het was zonnig en zo’n vijfendertig graden maar het had te maken met de derde verdieping waarop we les hadden, niet de temperatuur.

De week na Kudus was niet mijn beste so far. Donderdagavond had ik mijn eerste echte tentamen (’s avonds zodat het reguliere studieprogramma lekker door kan blijven gaan, heuj!). Voor mij de eerste keer om na half 6 op de campus te zijn (op het sfeervolle tl-licht na niet heel anders dan overdag: druk) maar dat was geen reden om mijn scooter niet op mijn gebruikelijke spot te parkeren. Dat is 50 meter naast de parkeerplaats waar iedereen staat -die is zo vol dat het me meer tijd kost om daar weg te komen dan om wat verder te lopen- bij het zogeheten ‘International Relations Office’ (IRO). Als international heb ik het gevoel dat dat office wel betrekking heeft op mij en ik daar mag parkeren. Echter sluit het blijkbaar op een gegeven moment dus toen ik om 21:15 weer terug kwam, was mijn scooter verdwenen, alles dicht, donker en geen mens te bekennen, heuj! Lekker naar huis gelopen en eenmaal daar moest ik nog opdrachten maken voor het college van de dag erna om 07:00 (klein beetje uitgesteld ivm leren voor het tentamen) maar ik was na een uur sommen maken zo moe dat ik besloot het te ‘vergeten’ en te gaan slapen. Vervolgens door de wekker heen geslapen en omdat mijn scooter dus nog steeds van de aardbodem verdwenen was moest ik met de bus. Een klein half uur te laat voor college bleek daar dat we een surprisequiz hadden over – jawel- het huiswerk dat ik dus niet had gemaakt, heuj! Dolle pret allemaal. Gelukkig werd het leven daarna beter; eerst bij een of andere burgertent gaan eten en daarna een bezoekje gebracht aan de bioscoop. Op de meeste gebieden loopt Indonesië achter maar wonderbaarlijk genoeg zijn ze wat betreft films helemaal up-to-date. De meeste films die hier uitkomen zijn pas een aantal weken later in Nederland te bewonderen en niet alleen het filmaanbod, ook qua service en comfort zijn ze vrij vooruitstrevend. Er zijn twee type zalen, normaal en première en de premièrezaal is echt over de top chill. Je betaalt er wel het dubbele voor (doordeweeks €4 ipv €2), maar je kan van te voren eten bestellen en dat wordt dan op het door jou gewenste moment gebracht, je krijgt een dekentje en de stoelen zijn zo groot en luxe dat er maar een stuk of 30 van in de zaal passen. Geen idee hoe ze daar winst op maken (waarschijnlijk gewoon niet, volgens mij is winst niet echt hetgeen waar ze naar streven in de gemiddelde Indonesische business) maar ik vind het een prettig concept.

Overigens kon ik daar gewoon heen op mijn scooter want die stond achter IRO (had ik ook wel verwacht eigenlijk; er wordt niets gestolen. De eerste keer dat ik mijn scooter ergens parkeerde vroeg ik me af wat ik moest doen met mijn helm maar iedereen laat die gewoon aan z’n stuur hangen. En niet alleen dat, ook scooters zijn veilig. Afgelopen zaterdag was ik weer bij een hash run en ik had de keus tussen een groep niet zo super sportieve chicks die de korte route wilden lopen of een groep diehards die alles altijd rennen en ik besloot te gaan rennen (goddank was de route deze keer niet door de bergen maar door de sloppenwijken van Bandung; sowieso tof om te zien want daar kom je normaal gesproken niet zomaar en daarnaast zijn die straatjes zo smal dat een paar van de jongens er zijwaarts doorheen moesten wat het tempo enigszins vertraagde) maar omdat deze hardloopactie ongepland was, had ik een gewone korte broek aan en zat mijn scootersleutel er jammer genoeg bij terugkomst niet meer in. Twee mogelijkheden: in mijn scooter laten zitten of onderweg verloren. Uit deze twee opties zou ik in Nederland waarschijnlijk de laatste geprefereerd hebben aangezien een sleutel vervangen goedkoper is dan een scooter, maar, zoals ik al zei, er wordt hier gewoon niets gestolen. Ik heb al een stuk of drie, vier keer mijn sleutel laten zitten (net als deze keer gelukkig)(en ja ik weet, oeps) en elke keer hebben de parkeerplaatsbewakingsmensen of mensen die in de buurt een winkeltje hebben de sleutel voor me bewaard. :)

Oke ik ga weer studeren want ik geloof niet dat mijn verhaal ergens heen gaat vandaag. Strekking is in elk geval dat ik nog leef, dat het goed gaat, dat studeren hier vreemd is maar Indo’s wel lief zijn. (En klein. Voor een van mijn vakken kregen we een set gegevens van studenten en de lengtes varieerden van 150 cm tot 167 cm.. :o )

xxxxxxxxxxxxx