Selamat Malan!

Heeee,

Het is weer een tijdje geleden. Blogs schrijven had ik vaker moeten doen; de vorige was meer dan twee maanden geleden dus ik heb nogal een update voor jullie.

Studie
Ergens halverwege het semester kreeg ik te horen van de TU dat de vakken die ik volg in Bandung niet mogen meetellen voor mijn minor. De reden daarvoor is dat de vakken niet derdejaarsniveau zijn en dat had wel gemoeten. Helaas waren de vakken die ik vooraf had uitgekozen niet beschikbaar waardoor ik destijds een en ander heb moeten omgooien en daaruit is mijn huidige vakkenpakket naar voren gekomen. Niet erg motiverend als je weet dat de colleges die je volgt uiteindelijk niet tot studievoortgang gaan leiden, maar na een korte inzinking (films kijken in plaats van tentamens voorbereiden) toch weer door gegaan en inmiddels ben ik twee dagen verwijderd van mijn zeven weken durende vakantie:) Dat betekent nog twee tentamens maken, maar omdat ik gister mijn verjaardag heb gevierd, is het lastig vandaag de focus te houden op mechanica en ben ik in plaats daarvan dit aan het schrijven.

Studeren hier blijft fascinerend. Ik heb nog niet perse zin om naar Nederland te gaan (behalve natuurlijk om jullie allemaal weer te zien <3) maar ik ga het systeem van de TU wel enorm waarderen. Een van mijn tentamens is bijvoorbeeld vijf dagen naar voren verplaatst en als ik de dag van te voren niet toevallig een studiegenoot was tegengekomen, had ik dat niet geweten en dan had ik het tentamen gemist (was ook nu geen prettige verrassing want de laatste vier dagen voor een tentamen is over het algemeen waar 90% van het studeren gebeurt). Of een tentamen dat ze waren vergeten te vertalen, dus met mijn beste Bahasa geprobeerd te ontcijferen wat ze wilden weten. Ik moet eerlijk bekennen dat ik al het studiegerelateerde niet super fantastisch geregeld vindt, maar wel leuk is om zoveel leeftijdsgenoten te zien/spreken want ze zien de wereld zo anders dan Nederlandse studenten. Los van dat studeren dus zowat al hun tijd in beslag neemt, is ook vanwege de moslimcultuur uitgaan niet echt een ding. In Nederland zou iedereen stiekem gaan drinken als het werd verboden, maar ik had laatst een gesprek met een van mijn favo klasgenoten over studeren in het buitenland, en hij zei dat als hij ooit de mogelijkheid had om dus in Nederland te studeren, hij van te voren een voorraad chocolademelk zou inslaan zodat hij dat mee kon nemen als z'n studievrienden aan het bier zouden gaan (ik denk niet dat hij ooit naar Nederland komt dus ik heb gezegd dat het inderdaad moeilijk is om in Nederland aan chocolademelk te komen dus verstandig als hij dat laat verschepen).

Reizen
Niet alleen aan het eind, maar ook halverwege het semester waren tentamens, waarna ik een week naar Bali ben gegaan. Er was officieel geen vakantie maar vrij zijn na tentamens is een internationaal concept vind ik dus ik heb me niet door mijn rooster laten weerhouden. Waar ik wel vanuit had kunnen gaan, was dat de tentamens niet op de afgesproken data zouden plaatsvinden dus uiteindelijk heb ik mijn halve tentamenweek gemist. Was het overigens wel helemaal waard. Bali is echt geweldig. Er is een soort toeristenhoofdstad Kuta waar voornamelijk veel dronken Australiërs te vinden zijn, maar daarboven is heel veel meer Bali waar ik het grootste gedeelte van mijn tijd heb doorgebracht. Eerst een paar dagen surfen (Joleen vooral surfen, ik vooral in water liggen met surfbord)(oh en ik heb ook bikram yoga geprobeerd; yoga (sowieso al een wonderlijke sport) maar dan in een ruimte waar het 40 graden is. Ik dacht dat het niet erger kon dan turnen en daar blijf ik ook bij, maar dit krijgt wel een goede tweede plaats in mijn lijst ellendige bezigheden) en we hebben een dag de toerist gespeeld in Ubud. Een kookcursus gedaan bij een Balinese vrouw thuis die het huwelijk met haar man omschreef als een 'moetje' omdat ze zwanger was, vertelde dat ze twee kinderen had: haar dochter was de 'pretty one' en haar zoon de 'normal one' (overigens wel een accurate omschrijving van de Indonesische bevolking, de meisjes zijn best wel mooi en de jongens zijn best wel ok), daarna souvenirs geshopt (waarbij andere toeristen ons om hulp vroegen ook voor hen af te dingen) en een Balinese dans meegemaakt (vooral de vingerbewegingen zijn belangrijk in dit soort optredens dus je moet goed opletten). Eigenlijk was de vakantie wel geslaagd alleen de laatste avond hebben Joleen en ik het toch nog voor elkaar gekregen om tegen elkaar te crashen met onze scooters. We waren al half op weg naar het vliegveld dus op het moment zagen we de noodzaak van een ziekenhuisbezoekje niet zo in, maar toen we weer in Bandung waren geland zagen de wonden er toch iets groener uit dan je het graag hebt dus toch besloten even langs de EHBO te gaan. Maar dat is alweer laaang geleden, we zijn inmiddels allebei weer helemaal hersteld en nergens last van (behalve dat ik vrees voor mijn rijkunsten als ik straks weer in de auto stap in Nederland want ik heb me vrij vlot aangepast aan het voordringen en afsnijden dat hier de norm is).

Na Bali ook nog ergens de tijd gevonden om een weekendje naar Yogyakarta te gaan. Onder andere de Borobodur bezocht (tempel) en daar toch wel de meest originele foto genomen van iedereen die tot nog toe uit ons huis naar Yogyakarta is geweest. De tempel zelf is heel mooi, en ook de tocht er naartoe, alleen als je probeert weg te komen kost dat twintig minuten langer dan je zou verwachten omdat ze een soort tocht hebben uitgezet die je langs een kilometer winkelkraampjes leidt waarbij je bij de eerste verkoper al denkt, nahh, ik hoef geen slippers/sleutelhanger/bieropener, en dan bij de driehonderdste nog steeds niet van gedachten bent veranderd. We zijn trouwens ook bij een koekjesfabriek geweest. Niet erg lekkere koekjes maar het maken ervan was wel grappig om te zien want er zijn twee zalen, een voor mannen en een voor vrouwen, en die zitten de hele dag deegbolletjes te kneden. Er gebeurt niets met machines, er zijn wat ovens maar verder doen ze alles met de hand (alweer een bijdrage aan de lage werkloosheid van Indonesië)(bijna iedereen hier heeft een baan; bij elke winkel/eettent staan een paar mensen security of parkeerhulp te zijn, in warenhuizen is minstens vijftig procent van de mensen die je ziet rondlopen werknemer en bij kassa's werken ze vaak in tweetallen: de een pakt het in, de ander scant het artikel)(wel hoog nutteloosheidspercentage, maar goed, je moet er wat voor over hebben).

Bandung
En mijn ouders zijn sinds vorige week maandag in Bandung ( :):) ); in eerste instantie heb ik hard mijn best gedaan om ze hier niet te lang te laten blijven omdat er mooiere locaties zijn in Indonesië, maar het zijn koppige mensen en de voornaamste reden om naar Indoland af te reizen was eigenlijk toch ook wel omdat ik hier ben gaan studeren, dus ze hebben een paar dagen in mijn wereld doorgebracht. (Ze hebben allebei een verschillende focus als ze door de stad lopen, mijn moeder vindt de planten en bomen geweldig. Zoveel groen en jungle midden in een miljoenenstad. Mijn vader loopt ernaast en vindt het opmerkelijk hoe geen enkel elektriciteitskastje netjes is afgewerkt.) En je merkt ineens weer dingen op die je inmiddels normaal bent gaan vinden, zoals hoe weinig Engels ze kunnen en als je één woord Indonesisch laat horen, wordt het tempo opgeschroefd naar standje niet-te-volgen. (Ik kan de taxichauffeur in de juiste richting wijzen (er volgt dan meestal een eenzijdig gesprek waarbij de taxichauffeur denkt dat ik Indonesisch kan en een random verhaal vertelt waarop ik hoop dat we eerder aankomen bij onze bestemming dan dat hij een antwoord verwacht) en de menukaarten kan vertalen. Mijn complete vocabulaire is dan voorbijgekomen in minder dan drie minuten maar mijn ouders vinden het knap.) Ze vliegen donderdag weer naar huis en met het einde van hun vakantie begint de mijne, want na vrijdag heb ik vakantie tot ik weer terug naar Nederland ga. Ik ga eerst een aantal weken in Indonesië reizen, en de laatste drie weken naar Vietnam. Ik hoor vanuit verschillende bronnen dat Bandung het ergst is qua regenseizoen en ik hoop heel erg dat ze de waarheid spreken want met je scooter rij je soms door water dat zo diep is dat je tot je enkels doorweekt raakt (wat mijn enkels overleven maar mijn laptop een minder prettige ervaring vindt die zich op dat moment tussen mijn enkels bevond)(still alive and kicking overigens, gelukkig)

Anyways, ik leef dus nog steeds. Het is hier inmiddels al super mega laat (bijna 23 uur) dus ik ga afronden. Alvast een fijne kerst & happy new year!

Lieeefs