Werken, reizen, Melbourne!

Heeeeee iedereen,

Het duurt een maand, maar dan heb je ook wat: een nieuw reisverslag. En bereid je maar voor, want ondanks de speculaties heb ik niet stilgezeten hier aan de andere kant van de wereld, en heb ik weer een hoop te vertellen. Om niet alleen voor jullie maar ook voor mezelf de logica in dit verhaal te houden, ga ik het indelen in blokjes: werken, feestdagen, reizen en Melbourne. Om te beginnen met werken, want dat begon vlak na mijn laatste reisverslag.

In Sydney hadden we al iets van een week in ons hostel Jolly Swagman gezeten en dat beviel ons prima. Gezellig met de mensen daar chillen overdag, 's avonds een beetje koken (met de nadruk op 'een beetje', want we hebben voornamelijk magnetronmaaltijden gegeten, maar wel gezond natuurlijk door tegelijkertijd een broccoli te koken of een dergelijk culinair hoogstandje te creeeren) maar ergens hadden we een knagend gevoel van binnen: we spenderen hier honderden euro's per week, maar er komt niets terug, en we moeten nog drie maanden overleven.. Dus gingen wij op zoek naar een baantje. Allebei heel enthousiast onze cv's geschreven, onze aanbevelingsbrieven van thuis meegenomen en de straat op gegaan, om daar moedeloos op een bankje te gaan zitten. Want welk restaurant neemt nu twee backpackers aan, die nog precies 1 week in Sydney zitten en daarna niet eens meer een slaapplaats hebben? En stel dat we een slaapplaats voor de rest van december wisten te regelen, dan nog zouden we maar drie weken voor zo'n restaurant of cafe kunnen werken. Vrij kansloos om uberhaupt te gaan vragen, dachten wij, dus liepen we bij een backpackersorganisatie binnen om daar om raad te vragen. We kregen van een enthousiaste medewerker te horen dat ze zat baantjes in de aanbieding hadden voor ons, uien plukken, ander boerderijwerk, en ze hadden ook nog een baantje in de stad voor 12 dagen: rendiergeweien verkopen op straat. Klonk allemaal ideaal, alleen eisten ze $60 per persoon voordat we de informatie kregen hoe we deze mensen konden bereiken.. Zwaar gefrustreerd liepen wij even later dus weer op straat -geen haar op ons hoofd dat wij geld gaan uitgeven voor we een cent binnen hebben- en klagend kwamen wij ons hostel binnen. Daar zat toevallig een Duitse jongen die ons gesprek opving, en ons leuk mededeelde dat hij die informatie wel voor ons had om in contact te komen met het rendiergeweien verkoop baantje. :) Wij een mailtje sturen, mochten 12 december langskomen en poef: we hadden werk!

Op onze eerste werkdag moesten we 's ochtends om 8 uur aanwezig zijn en daar werden we omgekleed tot kerstkip. Als een soort randdebielen werden we vervolgens de straat opgestuurd met 100 paar rendiergeweien om ons middel geknoopt, 50 paar aan elke arm en 2 paar op ons hoofd. Om het af te maken moesten we ook knipperende rendierbadges dragen en een collectebus vasthouden. Iedereen kreeg te horen hoe je het meest geld kon binnen halen (de opbrengst was voor het goede doel: CCIA, Children's Cancer Institute of Australia) en op welke manier je mensen daadwerkelijk zover krijgt om als een rendier over straat te willen. Vervolgens kreeg je te horen dat als je niet genoeg geld binnen haalde, je de volgende dag naar een slechte locatie zou worden gestuurd, want ze willen de goede mensen op de goede plekken zetten om zoveel mogelijk binnen te halen. We zouden niet per uur betaald worden, maar we zouden 15% commissie krijgen over wat we binnen brachten. Oftewel, om de van te voren beloofde $100 per dag te kunnen incasseren, moest je zo'n $660 ophalen. Elk rendiergewei kost $5, dus reken maar uit.. Desondanks vertrokken Anke en ik naar de middle of nowhere om daar een goede eerste dag te draaien. We liepen een shoppingcenter binnen en het ging eigenlijk best lekker. We hoefden niet continu achter mensen aan te jagen, maar er kwamen hier en daar zelfs mensen uit zichzelf naar ons toe. Dit succes duurde zo'n half uur, want daarna werden we door de beveiliging naar buiten geescorteerd aangezien we geen van beiden in het bezit waren van een geldige vergunning. Oeps. Buiten was geen hond te bekennen en hebben we de rest van de dag een beetje chagrijning rondgewandeld voor we 's avonds terugkeerden naar het hoofdkwartier om ons geld te laten tellen. Ook al leek het voor ons gevoel niet geweldig te zijn gegaan, toch was onze collectebus aardig vol en ZWAAR dat die dan is, niet normaal. Na een dagje zeulen met al die muntjes kun je geen spier in je arm meer normaal bewegen en de oprechte glimlach die je behoort op te zetten kwam al uren daarvoor niet meer uit zichzelf, maar we hadden het geld echt nodig, dus dag na dag hebben we onszelf ertoe gezet om weer op te komen dagen. Die eerste dag hebben we gezamenlijk bijna $1200 opgehaald, en omdat dat schijnbaar vrij veel was, werden we opgemerkt tussen de andere 140 rendierverkopers. Bovendien duurt het vrij lang om zoveel geld te tellen als je het krijgt in munten, dus heb je de tijd om gezellig te kletsen met de muntentellers. Een jongen die dat deed mocht ons wel, en gaf ons steeds chocola als we beloofden weer veel geld op te halen de volgende dag. Natuurlijk deden we steeds weer ons best -dan kregen we tenslotte meer geld- maar het was fijn om te merken dat het ook gewaardeerd werd. Collega's van ons hadden namelijk net zulke zware dagen als wij (geloof me, het is niet leuk om geld te collecteren. Ik ben in Nederland zelf net zo erg, mensen ontwijken die op straat staan met collectebussen, doen alsof je ze niet ziet of snel je telefoon pakken en doen alsof je in gesprek bent, maar als je ZELF met de collectebus op straat genegeerd wordt, is het ineens een stuk minder leuk..) alleen kregen zij aan het eind van de dag niet bijna $100 pp, maar slechts $50 of soms nog minder. Bovendien werden we door de organisatie naar betere locaties gestuurd wat ook fijn was.

Hoe dan ook, we hebben dat 9 dagen volgehouden en daarmee toch nog wat geld binnengebracht voor ons verblijf in Sydney. Ondertussen ging de tijd gewoon verder en op 19 december zouden we uit ons hostel gezet worden. Alle andere hostels waren of vol, of onbetaalbaar ($80 per nacht, en dan eisen ze dat je voor minstens 2 weken boekt, stelletje gieren) dus ik had een account aangemaakt bij Couchsurfen. Voor degenen onder jullie voor wie dit een nieuwe term is, zal ik het even snel uitleggen: Couchsurfen is een wereldwijde organisatie waar mensen zich gratis voor kunnen aanmelden. Je kunt aangeven of je op zoek bent naar een bank om op te slapen, of dat je een bank in de aanbieding hebt om op te slapen. Op die manier kun je als 'ontvanger' dus mensen ontmoeten van over de hele wereld -en een enorm goed gevoel over jezelf krijgen omdat je weer een arme backpacker uit de brand hebt geholpen- en als 'slaper' gratis overnachten bij een inwoner van de stad waar je dan bent. Om het minder creepy te maken dan het 'slapen-bij-een-wildvreemde,-misschien-is-het-wel-een-seriemoordenaar'-idee dat veel mensen in eerste instantie hebben, kun je referenties krijgen van mensen die al eerder bij je hebben gelogeerd of kunnen 'ontvangers' aangeven of het relaxt is om jou over de vloer te hebben of juist niet. Aangezien ik als noodoplossing een account had aangemaakt, had ik dus nul referenties en niet echt gedacht er iets uit te halen, maar wonder boven wonder kreeg ik een reactie van ene Lucy. Ze had mijn berichtje gelezen en daarin gezien hoe ontzettend oprecht aardig ik wel niet was (klopt natuurlijk) en kon mij en Anke wel een paar dagen in huis nemen. Helaas kon ze niet voor twee weken lang van te voren garanderen dat we konden blijven, want ze wilde eerst weten of we wel een beetje met elkaar overweg zouden kunnen. Voor de zekerheid zochten we dus ook naar een appartement voor 2 weken, en wonder boven wonder hadden we weer geluk. Er was een jongen die naar z'n familie ging en graag wilde dat iemand ondertussen zijn huur betaalde en in zijn kamer sliep. Zijn huur was een miljoen keer goedkoper dan wat de hostels vroegen, dus we waren helemaal gelukkig. We hadden echter daarvoor al beloofd alsnog een paar nachten bij Lucy te slapen, dus de 19e pakten we onze tassen en gingen we op zoek naar ons nieuwe onderkomen.

Ergens in een woonwijk in het midden van Sydney klopten we aan bij het adres dat we via de sms ontvangen hadden, en een seconde later werd er opengedaan. Lucy was een klein, heel dun vrouwtje dat in een soort walm van olie en tijgerbalmlucht naar buiten liep. Nadat ze zich aan ons had voorgesteld liep ze gelijk terug naar haar woonkamer, waar een matras lag dat de gehele vloer bedekte. Daar stortte ze neer, ging in een spagaat liggen en pakte een soort dolfijntje waarmee ze in haar rug ging prikken. Lichtelijk verbouwereerd stonden Anke en ik toe te kijken, proberend ons een houding te geven terwijl zij haar rek en strekoefeningen deed. Ondertussen vertelde ze over haar lichamelijke afwijking waardoor ze elke dag urenlang moet rekken en strekken, dat ze vroeger gepest werd op school, dat ze nauwelijks geld verdient en leeft op de kosten van de overheid en allerlei details over haar knipperlichtrelatie. Redelijk veel informatie zo tijdens een eerste kennismaking, maar he, we mochten tenminste bij haar logeren, voor niets.
Al gauw bleek dat ze niet alleen ons als couchsurfers had, maar bijna wekelijks mensen over de vloer had. Elk voorwerp in de kamer had een stickertje met haar naam erop, elk kastje was voorzien met een lijstje van spullen die erin stonden, in de keuken was alles met kaartjes aangeduid zodat een couchsurfer gemakkelijk zijn weg kon vinden, en in de badkamer was alles gesorteerd wat voor gezamenlijk gebruik was en wat haar priveproducten waren. Vrij tegenstrijdig met haar verhaal dat ze het zich eigenlijk niet kon veroorloven om meer mensen in huis te nemen, maar we zochten er verder niet echt iets achter. We waren te druk bezig met alle briefjes die ze voor zichzelf had geschreven en op de muur had geplakt. 'Love yourself', 'don't stress!', 'don't eat before 3 p.m.', 'never skip excersizing' en meer mantra's om zichzelf in de duim te houden. Bovendien waren we bijna nooit bij haar thuis omdat we elke dag moesten werken. De laatste dag hadden we nog -op haar verzoek- pannenkoeken voor haar gebakken en de keuken opgeruimd -op haar verzoek- en toen hadden we het er ook wel weer gehad. Heel leuk en aardig dat couchsurfen, maar een eigen plek is ook wel fijn, en andermans maaltijden moeten koken is ook niet alles, vooral als je ook nog twee keer moet afwassen omdat 'het niet echt schoon is he?' Dus wij pakken onze tassen en willen vertrekken, als we ineens de rekening voor onze neus geschoteld krijgen: $5 per douche die we genomen hadden..

Na die ervaring zijn we snel in ons appartement ingetrokken en daar was alles perfect. We hadden twee geweldig leuke huisgenoten, onze eigen kamer en badkamer, een treinstation dicht bij huis en het allerbeste: ons werk zat erop. Kerst en de andere feestdagen kwamen eraan dus het was allemaal een groot feest. Andere backpackers hadden vlak bij ons appartement ook een appartement gehuurd dus om de beurt gingen we bij elkaar op bezoek en kookten we en childen we tot diep in de nacht (om vervolgens nooit meer thuis te komen door het belabberde openbaar vervoer systeem hier). Maar goed, kerst hebben we doorgebracht in ons appartement (niet op het strand zoals gepland aangezien het pijpenstelen regende) met een gigantische voedselvoorraad. De dag ervoor hadden we namelijk boodschappen gedaan en onder andere sinaasappelsap, hagelslag, pesto, kaas, afbakbroodjes, thee en nog veel meer ingeslagen. Heerlijke kerst gehad, met onze huisgenoten spelletjes gedaan en de hele dag All I want for Christmas geluisterd. De dagen erna nog een paar keer naar het strand geweest, oudjaarsdag gebarbecued op het strand met iedereen uit ons voorgaande hostel en 's avonds oud en nieuw gevierd met de jongen van ons werk die onze munten telde. Hij had ons namelijk uitgenodigd voor een feest bij een van zijn vrienden thuis, die een bizar groot huis had met uitzicht op de Harbour Bridge, waar elk jaar het meest spectaculaire vuurwerk wordt afgeschoten en waarvoor 3 miljoen extra mensen naar Sydney komen. Klonk ons wel goed in de oren, dus dat aanbod hebben we geaccepteerd en dus met een stel wildvreemden het nieuwe jaar ingeluid. Was een zeer geslaagde avond, en met het einde van het oude jaar kwam ook het einde van ons verblijf in Sydney. Op 2 januari namen we de bus (16 uur lang...) naar Melbourne waar we drie nachten in een hostel zouden zitten met een paar Nederlanders die eerst ook Sydney zaten. Het plan was namelijk om met z'n 6en een camper te huren en daarmee de Great Ocean Road te gaan rijden.

In Melbourne was het gelijk top. Het zonnetje scheen drie dagen achter elkaar, het was zelfs 's avonds om 9 uur nog rond de 30 graden en het was voor de verandering wel fijn om weer Nederlands te kunnen praten. De mensen met wie we de camper zouden gaan huren leken me allemaal aardig (ik kende ze nog niet, Anke had contact met 1 van hen en door diegene waren we allebei uitgenodigd) en op 6 januari vertrokken we eindelijk: met twee campers -gifgroen gecombineerd met knalpaars- gevuld met eten en drinken gingen we op pad. Anke was de enige zonder rijbewijs, de overigen konden allemaal rijden. Op papier dan, want ik heb mijn rijbewijs zo'n twee dagen voor ik het vliegtuig in stapte opgehaald, net als twee anderen. De laatste twee hadden hun rijbewijs al een paar maanden, maar geen van ons had dus erg veel rijervaring. Gelukkig waren de campers automaten en hoefden we niet te wennen aan het schakelen met een andere hand en na een dag durfde ik het aan om ook achter het stuur te stappen. Op het feit na dat ik de ruitenwissers dertig keer heb aangezet in plaats van het knipperlicht, ging het vrij goed! Geen mensen aangereden, ongelukken veroorzaakt en slechts 1 keer de auto klem gereden door een voorwiel in een gootje te zetten waar hij niet meer uit kon. Vandaag, 10 dagen later, zijn we weer teruggekomen met de campers en vond ik het wel weer tijd om iets van me te laten horen aan de buitenwereld. Met oud & nieuw heeft mijn mobiel er namelijk de brui aan gegeven en tijdens het rondrijden met de camper was er ook nooit internet, maar ik leef dus nog. Er waren wel veel bosbranden in de buurt, maar we hebben zelf geen vlammetje gezien gelukkig. Het was op een gegeven moment wel bijna 50 graden en dan wordt het eng (schijnbaar dan.. al die Australiers hier zijn panisch als het op vuur aankomt) maar niets engs gebeurd. We hebben de 12 apostelen gezien; dat zijn een soort rotsen in de zee, heel vet (google maar) en zijn naar de Grampions gereden (natuurpark). Daarna nog naar Healesville gegaan (daar woonden de oom en tante van een van onze campergenoten vroeger) en daarna naar Phillip Island (daar hebben ze penguins, geen grap). Onze tocht hebben we ergens in de buurt van Melbourne afgesloten zodat we op tijd onze campers konden inleveren en het was echt een geslaagde tocht. Echt weer back to basics met onze kleine slaapruimtes, koude nachten en koken op minigaspitjes. Omdat we al geld hadden betaald om die campers te mogen huren, stond het ons niet zo aan om ook nog eens te gaan betalen voor campings, dus hebben we bijna elke nacht gevraagd bij boerderijen of we op hun land mochten parkeren. Vrijwel altijd mocht dat wel, wat super chill was, alleen jammer dat je dan geen douche tot je beschikking hebt. Na drie dagen stinkt alles en iedereen en realiseer je je hoe fijn het toch is om schoon te zijn, maar op dat soort dingen na was het echt heel leuk. Prachtige natuur gezien en het was gezellig met de anderen.

Zo, ik geloof dat ik de meeste onderwerpen nu wel weer behandeld heb. Het is niet het meest samenhangende verhaal geworden, maar nu hebben jullie tenminste weer enig idee wat ik hier uitspook. We hebben vandaag weer een week geboekt in een hostel in Melbourne (ik ben dus weer erg arm momenteel) en we hopen hier een baan te kunnen vinden. Als dat niet lukt gaan we naar Brisbane en daar op banenjacht, maar voorlopig zitten we dus nog lekker zuidelijk! Morgen een beetje relaxen, overmorgen naar het strand (het wordt 39 graden) en genieten van het tennissfeertje dat hier hangt. Deze twee weken is hier namelijk het o zo bekende 'Australian Open' waar ik nog nooit van had gehoord en zijn er elke dag tenniswedstrijden waar iedereen naar kijkt. Soort van WK idee maar dan met tennis, best grappig. Hopelijk genieten jullie van de vrieskou in Nederland en bij deze neem ik me niet zo lang te wachten met het volgende reisverslag, om jullie dit soort ellendig lange verhalen te besparen!

Dikke kus,
Fuuk

ps: oja, 14 december was mijn verjaardag! We zijn de 13e met een hoop mensen van het hostel uitgeweest en om 24.00 mijn 19e verjaardag goed ingeluid. Was erg gezellig en de volgende ochtend heb ik EINDELIJK het cadeautje opengemaakt dat ik bij vertrek had gekregen van mijn moeder (in AUGUSTUS.. ik heb zo veel zelfdiscipline gehad de laatste maanden, schouderklopje voor mezelf) en daar zaten slingers in, en kaarsen, en vlaggetjes! We hebben de slaapzaal versierd, en Anke had nog ballonnen gekocht dus het zag er helemaal feestelijk uit. Ik moest die dag ook werken, wat natuurlijk weer een groot drama was, maar wat wel grappig was: er kwamen op een gegeven moment twee jongens naar me toe die geld wilden doneren. De ene zei: mag ik dan misschien ook een knuffel, want ik ben jarig vandaag! Cool he? Nog nooit iemand anders ontmoet die ook jarig was op mijn verjaardag. :)